Wat een vakantie in Nederland zo leuk maakt is dat het altijd je verwachtingen overtreft. Dat ervoer Eline een aantal weken geleden toen ze met haar zus naar de Veluwe reed om in een yurt te logeren. Een grote ronde blauwe tent midden in het bos, omringd door stilte, schone lucht en... geen digitale middelen.
Benieuwd hoe dat was en hoe jij ook zo'n fijne vakantie dichtbij huis kunt beleven? Lees haar verhaal!
Het idee begon zo...
Je kent het wel: die drang om weer op avontuur te gaan. Daar begon het bij mij in ieder geval mee. Ik voelde een kriebel in mijn lichaam die aangaf dat ik er weer op uit moest. Maar heel veel tijd en geld en vooral veel bewegingsvrijheid (vanwege de corona pandemie) had ik niet. Gelukkig kreeg ik voor mijn laatste verjaardag het boek '(te) gekke slaapplekken' van Renske Borst. Ik besloot het open te slaan en meteen door te bladeren naar het hoofdstuk 'back to basic'. Dáár had ik namelijk écht behoefte aan. Even alleen maar boeken, spelletjes en simpele spullen om me heen.
Nieuwsgierig las ik het verhaal over de Mongoolse tent van The Yurt Project: slapen middenin de bossen, de geur van kampvuur en voor eventjes leven zoals nomaden in Mongolië dat ook doen. Ik belde mijn zus op om te vragen of ze meewilde en boekte, na dat zij ja had gezegd, gelijk de knusse yurt.
In één uur van chaos en drukte naar rust en ruimte
Een paar weken later was het zo ver. We stapten in onze deelauto, die we huurden via SnappCar, en reden naar de bossen van Renkum. Dit dorpje ligt vlakbij Arnhem aan de rand van de Veluwe. We voerden de coördinaten van de plek waar de yurt stond in op Google Maps en zagen dat het maar een uurtje rijden was. Een uurtje maar! We geloofden bijna niet dat we zo snel het drukke Amsterdam konden inruilen voor een rustgevende plek in de natuur.
Onze rit naar Renkum bewees dat het echt zo was. Na een shopsessie bij de plaatselijke supermarkt, waar we lekkers haalden voor de lunch, het diner en de avond, kwamen we na ruim een uur aan bij de ingang van het bos. Langzaam reden we de auto in de richting van de opgekregen coördinaten. Met bomen als buren heb je als yurt natuurlijk geen adres. Wat we in ieder geval wel wisten was dat de tent op het natuurkampeerterrein van Landgoed Quadenoord stond.
Zonder navigatie op avontuur in Nederland
Gelukkig had Hanna van The Yurt Project ons een mail met instructies gestuurd. We moesten borden volgen zodat we uiteindelijk op een onverhard zandpad uit zouden komen. Hoe leuk was het dat we in eigen land ergens heen reden wat niet op Google Maps te vinden was. Na een paar bochten en het passeren van een wc-gebouw, kwamen we aan op het zandpad. Het pad was ongeveer twee kilometer lang en leidde ons langs uitgestrekte grasvelden en heiden dieper de wildernis in. Toen de natuur naast het pad veranderde in rijen bomen, kregen we het gevoel dat we er bijna waren.
Opeens doemde daar in de verte de blauw-met-witgestreepte yurt op. Hij zag er precies uit zoals op de foto in mijn boek. De tent had een houten deur, een sluitbaar gat in het dak en werd omhelst door metershoge naaldbomen. Op een paar honderd meter van de yurt stonden twee grotere yurt-tenten en twee campers. Voor die campers zaten mensen rustig in het zonnetje een boek te lezen en een kop koffie te drinken. Wat heerlijk dit! Het gevoel van vakantie overviel ons meteen.
Klein geluk om de hoek
We parkeerden de auto, haalden de sleutel uit het slot en stapten uit. Toen we onze voeten op de droge bosgrond vol dennennaalden en -appels zetten, was het net alsof er een deken van rust, geluk en kracht over ons heen viel. De geur van bos en de geluiden van de fluitende vogels maakten ons rustig. De mensen die zichtbaar van hun dag genoten en de zon die door de bomen heen scheen maakten ons gelukkig. En de reusachtige bomen en schone lucht die onze neuzen instroomden gaven ons emmers vol nieuwe energie.
Met onze net-gekochte lekkernijen stapten we onze slaapplek voor die nacht binnen. Opnieuw overviel ons een heerlijk gevoel. Dit keer was het het gevoel van vrijheid. Het ontstond toen we de de houtkachel roken. De geur van rook en gebrand hout doet mij altijd aan mijn vakanties in Finland en Zweden denken. Aan alle tijd van de wereld hebben, zonder plan op avontuur gaan en één zijn met de wildernis. Ik kreeg onmiddellijk een knuffel van mijn zus. En dat vond ik leuk, want dat betekende dat zij zich ook zo blij en goed voelde.
De yurt was ontzettend tof ingericht. In het midden, achter de houtkachel, stond een bed waar een heerlijke dikke deken op lag. Rechts zag je een oranje versierde bank en links stonden een kastje, tafel en krukje in hetzelfde design. We tilden de tafel en het krukje op naar buiten en plaatsten het naast een rots zodat die kon dienen als tweede stoel. Een perfecte plek om te eten en alle andere dingen te doen die je doet als je gaat kamperen.
Back to basic werd werkelijkheid
De zon scheen heerlijk warm op onze hoofden. Ze straalde precies tussen alle bomen door en gaf het bos een magisch licht. Na de lunch pakten we onze boeken, kleden en kleurpotloden bij elkaar en liepen naar een grasvlakte. Hier genoten we de hele middag van de zon. Ondertussen werden we vergezeld door langslopende spinnen, kriebelende torretjes en nieuwsgierige vogels.
Opeens was ons water op. Er was alleen geen kraan in de yurt. We verzamelden alle spullen waar we water in konden vervoeren en liepen naar de waterpomp vlakbij onze tent. Helaas bleek die niet te werken. Na een paar seconden nadenken plopte opeens het wc-gebouw van eerder die dag in mijn hoofd. Het was wel twee kilometer lopen. Dan konden we meteen een boswandeling maken. En ervaren hoe niet-vanzelfsprekend water voor veel mensen eigenlijk is.
Met een jerrycan, waterkoker, twee Doppers en een glazen fles vol water wandelden we terug naar onze tent. We kletsten en fantaseerden er op los over hoe mensen hier vroeger leefden en hoe veel mensen in de wereld nog steeds zo leven. Plots zagen we kinderen bezig met een waterpomp. Een waterpomp die wel werkte én een waterpomp die ook vlakbij onze tent was...
De avond brak aan
Met een campinggaspitje, bakken vol groenten en een zak pasta kon onze kooksessie beginnen. Een heerlijke pasta, die we bij onze ouders elke zaterdag aten, zou die avond onze magen gaan vullen. Langzaamaan sneden we alle groenten in de juiste formaten terwijl we wachtten tot het water ging koken. Dit was een op-en-top campingmoment. We noemden het slow cooking en genoten er enorm van. Helemaal met dat lekkere glas rode wijn erbij.
Na het diner vulden we het teiltje met heet water en afwasmiddel om de spullen die we gebruikt hadden af te wassen. Lekker met het teiltje tussen je voeten op de grond, voorover gebogen met een afwasborstel in de hand. Campingmoment twee! We maakten grappen over hoe ons leven zou zijn als we elke dag zo kookten en afwasten. In de natuur, voor een tent. Heerlijk!
Tijdens de after-diner wandeling merkten we dat het een koude nacht zou worden. De zon ging onder en de helderblauwe lucht werd snel ingeruild voor een steeds donker wordende hemel. Een donker wordende hemel waar steeds meer sterren tevoorschijn kwamen. Alsof er elke keer weer een nieuw lampje aan ging. We sleepten de tafel en kruk weer naar binnen en staken alle kaarsjes aan. We mochten helaas de kachel niet gebruiken. Het was te droog in het bos en we wilden een bosbrand zeker niet op ons geweten hebben. Daarom trokken we zo veel mogelijk t-shirts, sokken en broeken aan. Eigenlijk alles wat we in onze koffers gedaan hadden.
Vakantie is... de tijd vergeten
De kaarsjes deden gelukkig hun werk, net als al onze lagen kleren. En de rode wijn. Onder het genot van het kaarslicht openden we de spellendoos en besloten we een potje yahtzee te spelen. En daarna nog een. En nog een. We gingen ook nog kaarten. De olijven, toastjes en brie kwamen er bij en de fles wijn werd leger en leger. We hadden geen idee hoe laat het was en dat maakte ons eigenlijk helemaal niet uit.
Tot dat we gekraak en hard gestommel bij het kastje in de tent hoorden. Terwijl het super stil was. We hadden al maanden niet zo'n stilte meegemaakt. Wat was dat?! Wie moest de held uithangen en kijken wat er gaande was? Het werd mijn zus (wat een bangeschijtert was ik). Op haar tenen liep ze er heen. Ze ontdekte niet veel later dat de zak chips verplaatst was, er happen uit de appels waren genomen en zelfs gaten in onze boodschappentas zat. Muizen!
Spanning en sensatie in de Nederlandse nacht
Gelukkig zijn we niet bang voor kleine dieren en dus ook niet voor muizen. Maar we werden wel wat bang toen er gebonk van buiten op onze tent klonk. Wat kon het zijn? We hoorden verder helemaal niemand. Ik probeerde niet aan de horrorfilm van The Blair Witch Project te denken en mijn zus probeerde vrolijkere verklaringen te zoeken. Misschien was het gewoon een dennenappel die naar beneden op de tent viel.
We durfden niet meer in ons uppie naar de wc. De wc was naast de tent in een apart tenthok. Het was een eco-toilet waarin je je boodschap met zaagsel doorspoelde. We renden zo snel als we konden, en zo dicht mogelijk bij elkaar, naar het tenthokje. We ritsten als gekken de tent open en stapten tegelijkertijd naar binnen. Nu moesten we ook nog terug. De heenweg was gelukt dus de terugweg zou ook goed komen. We telden af vanaf drie en renden terug naar onze yurt. Opeens besefte mijn zus dat ze het nog nooit ergens zo donker had gezien.
We trokken de houten deur achter ons dicht, vergrendelden de deur met het slot en doken ons bed in. Alle fleechekleedjes die we konden vinden drapeerden we over ons heen. We waren klaar voor de nacht! Uiteraard moest ik na een aantal uur weer heel nodig naar de wc. En ja, daarvoor moest ik ook weer naar buiten. Hoe slaperig ik ook was: onderweg naar het tenthokje naast de yurt besefte ik opnieuw hoe een heerlijk campingmoment dit was.
Wakker worden door de wekker van de natuur
De volgende ochtend werden we gewekt door het licht dat naar binnen scheen en de vogels die druk kwetterend met elkaar communiceerden. Het klonk bijna alsof ze tegen henzelf praatten, want ze gingen maar door. We openden de deur en zagen de zon weer vredig door de bomen schijnen. De tafel en het krukje ging weer naar buiten en de tafel werd gedekt voor een ontspannen campingontbijt. Ik maakte een lekker fruithapje en mijn zus zette een perfect kopje koffie. We verwarmden een pan en probeerden daarin, voor de afbakcroissantjes, het effect van een oven na te bootsen. Na tien minuten mislukte dat een beetje, want de croissantjes bleven aan de bodem plakken en werden zwart. Gelukkig was de rest van het broodje lekker en maakte het fruit en de koffie veel goed. Dat hoort - ik zeg het maar nog eens - bij het campingleven.
Nog even een paar uur om te genieten van de prachtige bomen, de heerlijke geur, de mooie tent en de fijne sfeer op de camping. En bovenal van de stilte. Het was een perfecte plek om te mediteren en om yoga te doen. Ik heb niet eerder, tijdens het doen van yoga in Nederland, zo veel energie gekregen. De warme aarde onder mijn voeten en de takjes en dennennaalden onder mij deden mij beseffen dat ik letterlijk en figuurlijk met moeder natuur verbonden was.
Onvergetelijk avontuur op Hollandse bodem
Helaas kwam er een einde aan dit avontuur in de yurt. Maar gelukkig hadden we er weer een onvergetelijke ervaring en herinnering bij. Een avontuur dat we samen meegemaakt hebben en wat niemand ons meer af pakt. En dat op maar een uur rijden van waar we wonen!
Om onze minivakantie af te sluiten, reden we naar de Uiterwaardse plassen, vlakbij Arnhem. Daar streken we neer om nog even lekker in de zon te chillen, te schilderen, te zwemmen en te zonnebaden. Het was een fantastisch weekend!